zooterapia nie jest metodą tylko techniką – wspomagającą proces terapii właściwej – wpisaną w obowiązujący algorytm stosowanej przez terapeutę metody – jej kanon i nurt terapeutyczny. Celem technik zooterapeutycznych jest praca nad uruchomieniem u człowieka reakcji ewolucyjnych w leczeniu zaburzeń cywilizacyjnych, które stanowią podstawę w leczeniu zaburzeń autoregulacyjnych i psychosomatycznych.
Zooterapia (wszystkie jej rodzaje) to praca z człowiekiem gdzie zwierzęta wykorzystuje się w różnych aspektach – od bezpośredniego wpływu w relacjach społecznych aż po wejście w zasady ekosystemu człowieka, do którego jesteśmy ewolucyjnie dostosowani.
Zooterapia, wszystkie jej rodzaje, skupia się reakcjach ewolucyjnych, gdzie zwierzęta mogą stanowić wzór do naśladowania i reakcji. Postawą pracy zooterapeutycznej są badania neurobiologiczne oraz etologiczne – jako podstawa leczenia terapeutycznego na całym świecie w XXI wieku, w tym psychoterapeutycznego, psychotraumatycznego, socjoterarapeutycznego, neurotycznego, etc (bibliografia do wglądu).
zooterapia jako technika, jest bezpośrednio wpisana w proces terapeutyczny a ćwiczenia powinny być każdorazowo dostosowane do tego procesu oraz do indywidualnych potrzeb osoby będącej w terapii z uwzględnieniem zasad funkcjonowania układu neurohormonalnego na poziomie genetycznym.
Terapeuta stosujący techniki zooterapeutyczne, wprowadza do swojej pracy terapeutycznej ćwiczenia z wykorzystaniem potencjału zwierząt w zakresie:
- Zaspokajania potrzeb rozwojowych
- Budowy prawidłowych relacji społecznych
- Budowy progresu rozwojowego
Z uwzględnieniem wyżej opisanych zasad oraz modeli pracy terapeutycznej zgodnych z kanonem terapeutycznym dzieci, młodzieży i dorosłych.
Ilość ćwiczeń jest każdorazowo dostosowana do potrzeb procesu terapeutycznego, dlatego trudno wskazać ilość zajęć, ich częstotliwość oraz długość. Ćwiczenia zooterapeutyczne stanowią integralną cześć terapii i powinny być wykorzystywane na bieżąco – wg bieżących wskazań terapeutycznych.
Cele terapeutyczne uzyskuje się poprzez interakcje pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem we wspólnym rozwiązywaniu problemów – zadań terapeutycznych, które stanowią podstawę terapii właściwej. Sposobem uzyskania pożądanych efektów jest wprowadzenie do istniejących zadań terapeutycznych elementu bezpośredniego uczestnictwa zwierząt jako czynnego uczestnika procesu. Od tego momentu, dziecko nie wykonuje samodzielnie ćwiczeń ale razem ze zwierzęciem – w taki sposób, by uzyskać efekty w wyżej wymienionych trzech sferach działania terapii.
Terapeuta stosujący ćwiczenia zooterapeutyczne powinien mieć doświadczenie w pracy terapeutycznej właściwej, na tyle duże, żeby samodzielnie, pod okiem superwizora, był wstanie tworzyć na bieżąco ćwiczenia właściwe. Dzięki swojej wiedzy i doświadczeniu oraz rozumieniu zasad etologii człowieka i jego układu neurohormonalnego – był w stanie tak stworzyć ćwiczenie, by w jego granicach ująć zasady ekosystemowe – w tym współdziałania międzygatunkowego i współpracy międzygatunkowej, którą później kształtuje się w relacjach wewnątrzgatunkowych, np. w relacjach rodzinnych, rówieśniczych, etc.
Zwierzęta są narzędziem w pracy terapeutycznej a ich rolą jest współpraca mająca na celu szybsze:
- Zaspokajanie potrzeb rozwojowych
- Budowę prawidłowych relacji społecznych
- Budowę progresu rozwojowego dziecka
Dzięki czemu terapeuta w łatwiejszy i bardziej naturalny sposób realizuje w/w podstawowe zadania terapii.
Certyfikację zwierząt do zooterapii (psów, kotów, alpak, osłów etc) reguluje Ustawa o ochronie zwierząt z dnia 11 marca 2004 (Dz.U. 2004 nr 69 poz. 625)
Zgodnie z nią, zwierzę w zooterapii musi posiadać zaświadczenie weterynaryjne, że jest zdolne pod względem psychofizycznym (nie posiada chorób i zaburzeń w okręgu ciała, emocji i psychiki) i weterynaryjnym (np aktualne szczepienia, badania etc). Zaświadczenie jest wystawiane czasowo.
Z uwagi na zbyt dużą dynamikę w zachowaniu i reakcji zwierząt oraz dużą podatność homeostatyczną – nie można mówić o certyfikacji zwierząt do zooterapii, jako zwierząt (narzędzi) terapeutycznych czy też zwierząt-terapeutów.
To oznacza, że zooterapeuta zawsze bierze pełną odpowiedzialność za zachowanie swojego “pupila” w każdym kontakcie interpersonalnym. Z tego powodu nie istnieje również pojęcie “zwierzę-terapeuta” a jedynie pojęcie “zwierzę wprowadzone przez terapeutę”.
W zakresie ubezpieczeniowym zwierzęta pracujące w terapii podlegają takiemu samemu ubezpieczeniu jak pozostałe narzędzia terapeutyczne – gdzie za prawidłowe wykorzystanie tych narzędzi z uwględnieniem zasad BHP i zaburzeń postraumatyczne u osób je stosujących – odpowiada terapeuta w granicach oznaczonych przez ubezpieczyciela. Zooterapia (wszystkie jej rodzaje) jest traktowana tak samo jak wszystkie terapie i podlega pod to samo ubezpieczenie.
Informacje z tej strony można kopiować do celów indywidualnych.